ခိုးကူးေခြေၾကာင့္ ဂီတေလာကသားမ်ား ေငြရွာသည့္ပံုစံေျပာင္းရ

ခိုးကူးေခြမ်ားေၾကာင့္ စီးရီးအသစ္မ်ား မထြက္ႏုိင္သျဖင့္ အဆိုေတာ္မ်ား၊ တီး၀ုိင္းသမားမ်ားသည္ စား၀တ္ေနေရး အတြက္ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲ၊ ေမြးေန႔ပြဲ၊ ႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္းအနားႏွင့္ စားေသာက္ဆုိင္မ်ားတြင္ ေဖ်ာ္ေျဖျခင္းျဖင့္ ၀င္ေငြရွာေနၾကရသည္။

“ရွက္ဖို႔လည္းေကာင္းတယ္။ နာမည္ရထားၿပီးသား၊ ေအာင္ျမင္တဲ့ အဆုိေတာ္ေပမယ့္ မဂၤလာ ဧည့္ခံပြဲေတြ၊ ေမြးေန႔ပြဲေတြလို ပြဲေတြက သီခ်င္းဆိုဖို႔ ကမ္းလွမ္းလာရင္ မျငင္းရဲဘူး၊ ေစ်းႏႈန္းကို ညိႇၿပီး မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ ဆိုရတယ္။ ဒါက ဂီတေလာကမွာ တကယ္ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနမွန္ပါ” ဟု အသက္ ၄၀ အရြယ္ အဆိုေတာ္ႀကီး တဦးက ရွင္းျပသည္။

သီခ်င္းစီးရီး တေခြလွ်င္ အနည္းဆုံး က်ပ္ သိန္း ၂၀၀ ခန္႔ အကုန္အက်ခံ ထုတ္လုပ္ထားသည္ကို ခိုးကူးေခြ ေရာင္းခ်သူမ်ားက အလြယ္တကူ ကူးယူၿပီး အဖမ္းအဆီးမရွိ ေရာင္းခ်ႏုိင္သည့္ အတြက္ ေတးထုတ္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား အႀကီးအက်ယ္ အရႈံးေပၚလ်က္ရွိေၾကာင္း ၾကားသိရသည္။

ေတးစီးရီး ထုတ္လုပ္သူမ်ား လုပ္ငန္းအရႈံးေပၚသည့္ အတြက္ အသစ္ ထုတ္လုပ္ရန္ မ၀ံ့ရဲၾကေတာ့သျဖင့္ အဆိုေတာ္မ်ား၊ သီခ်င္းေရးဆရာမ်ား၊ တီး၀ုိင္းမ်ား အစရွိသည့္ ဂီတျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း ၾကသူ အမ်ား အျပား စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲမ်ား ႀကဳံေတြ႕လာကာ နီးစပ္သည့္ ဧည့္ခံပြဲမ်ားတြင္ ပါဝင္ ေဖ်ာ္ေျဖေနရ ျခင္းျဖစ္သည္ဟုလည္း သိရွိရသည္။

“အေခြသစ္ထုတ္ခ်င္တဲ့ ပရုိဂ်ဴဆာကလည္း မရွိသေလာက္ဘဲ။ အဲဒီေတာ့ ပရိသတ္ကို သီခ်င္းသစ္ေတြလည္း မေပးႏုိင္ဘူး။ အရင္က နာမည္ႀကီးၿပီးသား သီခ်င္းေလးေတြပဲ ပြဲရွိရင္ ဆိုရတယ္” ဟု နာမည္ေက်ာ္ အဆုိေတာ္ တဦးက ေျပာသည္။

ရုပ္ရွင္ သရုပ္ေဆာင္အလုပ္၊ ေၾကာ္ျငာရုိက္ကူးျခင္းႏွင့္ တျခားစီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို တြဲဖက္ လုပ္ကုိင္ ၾကေသာ အဆုိေတာ္မ်ားႏွင့္ ဂီတသမားမ်ားမွာ စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲမရွိၾကေၾကာင္း သီခ်င္းေရးဆရာ တဦးကေျပာသည္။

“ကိုေလးျဖဴလို အဆိုေတာ္ေတြ၊ သရုပ္ေဆာင္ အလုပ္ကိုပါ တြဲလုပ္တဲ့ အဆိုေတာ္ေတြနဲ႔ Iron Cross လို နာမည္ႀကီးတီး၀ိုင္းက ဂီတသမားေတြကေတာ့ စား၀တ္ေနေရး ထိခိုက္ေလာက္တဲ့အထိ ဟန္မပ်က္ၾကေပမယ့္ ဂီတတခုတည္းနဲ႔ အသက္ေမြးတဲ့ သာမန္နာမည္ရ အဆိုေတာ္၊ သီခ်င္းေရးဆရာေတြနဲ႔ တီး၀ိုင္းသမားေတြ အရမ္းကို အခက္အခဲျဖစ္ပါတယ္” ဟု အသက္ ၅၀ ေက်ာ္အရြယ္ နာမည္ႀကီး သီခ်င္းေရးဆရာ တဦးက ရွင္းျပသည္။

စီးရီးသစ္မ်ား မထြက္ရွိႏုိင္သည့္အတြက္ ဂီတဖန္တီးမႈ အသစ္မ်ား မျပဳလုပ္ႏုိင္ေၾကာင္း၊ စား၀တ္ေနေရး ကိစၥ အတြက္သာ အာရုံမ်ားေနရသည့္ အတြက္ အႏုပညာဖန္တီး၊ ေတြးေခၚမႈ အရည္အေသြးမ်ား ေလ်ာ့က် လာရ ေၾကာင္းလည္း ဂီတေလာကသားမ်ားက ေျပာၾကသည္။

“ဖန္တီးမႈက်လာတယ္။ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးကို အာရုံစုိက္ေနရေတာ့ အခ်ိန္ေပးၿပီး အႏုပညာ ဖန္တီးမႈ မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ဂီတက ကိုယ့္မိသားစု စား၀တ္ေနေရးကို မေျဖရွင္းေပးႏုိင္တဲ့ အေျခအေနမွာ ဘယ္လိုမွ ဖန္တီးမႈအသစ္ဆိုတာ ထြက္မလာႏုိင္ဘူး” ဟု ျမန္မာႏုိင္ငံ ဂီတအစည္းအရုံး တာ၀န္ရွိသူတဦးက ဆိုသည္။

ျမန္မာႏုိ္င္ငံ ရဲတပ္ဖြဲ႕က ခိုးကူးေခြေရာင္းခ်သူမ်ားကို ဖမ္းဆီးျခင္းမျပဳဘဲ ေငြေၾကးယူၿပီး ေရာင္းခ်ခြင့္ ျပဳထား သည့္အတြက္ ဂီတေလာကတြင္ သီခ်င္းေခြ အသစ္ထြက္ရွိမႈ အလြန္နည္းပါးလာကာ ဂီတေလာက ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္ သည္အထိ ျဖစ္လာႏိုင္ေၾကာင္း ျမန္မာႏုိင္ငံဂီတအစည္းအရုံး၏ တာ၀န္ရွိသူတဦးက ေျပာသည္။

ရန္ကုန္၊ မႏၲေလး ကဲ့သုိ႔ေသာ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ား အပါအ၀င္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ေနရာအႏွံ႔အျပား ေက်းလက္ေတာရြာ မ်ားပါမက်န္ ခိုးကူးေခြေရာင္းခ်သူမ်ား စိုးမိုးလာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိသို႔ ခိုးကူးေခြ ပ်ံ႕ႏွံ႔မႈကို ရဲတပ္ဖြဲ႕က ႏွိမ္နင္းျခင္း မျပဳသည့္ အျပင္ ေရာင္းခ်သူမ်ားထံမွ လာဘ္ယူကာ အေရးမယူဘဲ ေနသည့္အတြက္ ခိုးကူးေခြ ေရာင္းခ်သူမ်ားက ၿမိဳ႕နယ္၊ ရပ္ကြက္၊ ေက်းရြာမ်ားတြင္ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ေရာင္းခ်သည္အထိ အတင့္ရဲ လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း အဆိုပါ တာ၀န္ရွိသူက ေျပာဆိုသည္။

“ဒီခိုးကူးေခြေတြကို ႏွိမ္နင္းဖို႔ သက္ဆုိင္ရာ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီး၊ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး ေတြဆီ စာေတြတင္၊ အစည္း အေ၀းေတြ လုပ္တယ္။ ပူးေပါင္းအဖြဲ႕ ေတြလည္း ဖြဲ႕တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခိုးကူး သမားေတြနဲ႔ သူတို႔ဆီက ေငြေၾကး ယူၿပီး ေရာင္းခ်ခြင့္ျပဳတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ရဲေတြ အျပန္အလွန္ ပူးေပါင္းထားေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေအာင္ျမင္ဘူး” ဟု နာမည္ ႀကီး ေတးထုတ္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းရွင္ တဦးက ရွင္းျပသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ လူစည္ကားရာ ရုပ္ရွင္ရုံမ်ား၊ ကားဂိတ္မ်ား အပါအ၀င္ အခ်က္အခ်ာက်သည့္ ေနရာမ်ား တြင္ ခုိးကူးေခြ ေရာင္းခ်သူမ်ားသည္ သက္ဆုိင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္ရဲစခန္းႏွင့္ နယ္ထိန္း ရဲမ်ားကို တလလွ်င္ အနည္းဆုံး ေငြက်ပ္ ၅ ေသာင္းမွ ၃ သိန္းထိ လုပ္ငန္းပမာဏအလိုက္ လိုင္းေၾကးေပးရသည္ဟု သိရွိရသည္။

“အျပာကား ေရာင္းတဲ့သူေတြက လိုင္းေၾကးပိုမ်ားတယ္။ ခိုးကူးေခြတဆိုင္ကို အနည္းဆုံး အသားတင္ တလ က်ပ္ ၅ ေသာင္း ရဲကို လိုင္းေၾကးေပးရတယ္။ဒီၾကားထဲမွာ စည္ပင္ရဲတို႔၊ ရယက၊ မယက နဲ႔ ႀကံ့ဖြံ႕ေတြက ေငြလာ ေတာင္းရင္လည္း ေပးရတယ္” ဟု ေက်ာက္တံတားၿမိဳ႕နယ္၊ ၿမိဳ႕မ ရုပ္ရွင္ရုံေအာက္တြင္ ခိုးကူးေခြ ေရာင္းေနသူ တဦးက ဆိုုသည္။

ခိုးကူးေခြေရာင္းခ်သူမ်ားကို စီမံခ်က္ျဖင့္ အဖမ္းအဆီး ျပဳလုပ္မည္ဟု သတင္းရရွိပါက ၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္ စခန္းရဲမ်ားက ၎တို႔ကို လိုင္းေၾကးေပးထားသည့္ ခိုးကူး ေရာင္းသူမ်ားအား ခ်က္ခ်င္းအေၾကာင္းၾကားကာ ဆုိင္ေခတၱပိတ္ထား ရန္ ေျပာဆိုသည့္အတြက္ အလြယ္တကူပင္ ေရွာင္ရွားႏုိင္ၾကသည္ဟု သိရွိရသည္။

ဖမ္းဆီးရရွိေသာ ခိုးကူးေခြေရာင္းခ်သူမ်ားကိုလည္း သက္ဆုိင္ရာၿမိဳ႕နယ္ တရားရုံး တရားသူႀကီးမ်ားက ေထာင္ဒဏ္ ခ်မွတ္ျခင္း မျပဳဘဲ လာဘ္ေငြယူကာ ေငြဒဏ္သာ ခ်မွတ္သည့္အတြက္ ထုိအဖမ္းခံရသည့္ ခုိးကူး စီးပြားေရး သမားမ်ား ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္လာခ်ိန္တြင္လည္း ခိုးကူးေခြကိုသာ ျပန္လည္ေရာင္းခ်ၾကသည္ဟု ရန္ကုန္ အထက္တန္း ေရွ႕ေနတဦးက ဆိုသည္။

“ရုပ္ျမင္သံၾကားနဲ႔ ဗီဒီယို အက္ဥပေဒအရ ခိုးကူးေခြ ေရာင္းတဲ့သူေတြကို ေထာင္ဒဏ္ ၃ ႏွစ္ထိ ျဖစ္ေစ၊ ေငြဒဏ္ က်ပ္ ၁ သိန္းျဖစ္ေစ၊ ဒဏ္ႏွစ္ရပ္လုံးကိုျဖစ္ေစ ခ်မွတ္လို႔ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕နယ္ တရားသူႀကီးေတြ၊ ရဲေတြ ကို လာဘ္ေပးၿပီး ေငြဒဏ္ေလာက္ပဲ အျပစ္ဒဏ္ က်ခံရတယ္” ထုိအထက္တန္းေရွ႕ေနက ရွင္းျပသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ အေသးစား လမ္းေဘးခုိးကူးေခြအေရာင္းဆိုင္ တဆိုင္ဖြင့္မည္ဆိုပါက ေငြ က်ပ္ ၃ သိန္းခန္႔ ရင္းႏွီးရၿပီး ေန႔စဥ္ ၀င္ေငြ ၃ ေသာင္း အထက္ရွိေၾကာင္း၊ ညစ္ညမ္းအေခြမ်ားပါ ေရာင္းခ်မည္ဆိုပါက ေန႔စဥ္ ၀င္ေငြ က်ပ္ ၅ ေသာင္းအထက္ရရွိေၾကာင္းသိရသည္။

ျမန္မာ VCD သီခ်င္းေခြ တေခြလွ်င္ ေငြ ၃၀၀ က်ပ္၊ ေဟာလိ၀ုဒ္ ရုပ္ရွင္ကား DVD တေခြလွ်င္ ၅၀၀ က်ပ္၊ ျမန္မာ စာတန္းထုိး ကိုရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲ DVD တေခြလွ်င္ ၇၀၀ က်ပ္၊ ျမန္မာညစ္ညမ္း DVD တခ်ပ္လွ်င္ ၁၂၀၀၊ ႏုိင္ငံျခား ညစ္ညမ္းေခြ တခ်ပ္လွ်င္ ၁၅၀၀ ျဖင့္ ေရာင္းခ်လ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။