ေခြးနဲ႔ ႏုိွင္းျခင္း

                                      ေရွးေရွးတံုးက - ဒို႔တိုင္းရင္းသားေတြဟာ၊
                                      စာမတတ္ ေပမတတ္
                                      မိရိုးဖလာ ရိုးရာထံုးစံနဲ႔ ရိုးရိုးေလး
                                      ေနထိုင္ အသက္ရွင္ခဲ့ၾကတယ္။
                             အဂၤလိပ္ကိုလိုနီေခတ္မွာ၊
                             အေနာက္ႏိူင္ငံက သာသနာျပဳမ်ား၊
                             ေတာင္တန္းေဒသဆီ
ခရစ္ယာန္သာသနာ ျပဳရန္ေရာက္ခဲ့႔ၾကတယ္။
          ဒို႔ကခ်င္ေတာင္တန္းဆီ
          ဆရာၾကီးေရာဘက္ ေရာက္လာေတာ့၊
          ေနျပည္ေတာ္မွာ- မင္းတုန္းမင္းဆီ၊
          ကခ်င္ကို စာေပသင္ၾကားဖို႔၊
          ေက်ာင္းေဆာက္ရန္- ေျမကေလးတကြက္ ေတာင္းဆိုတယ္။
မင္းတုန္းမင္းေျပာလိုက္ပံုက၊
“ဆရာၾကီး - အဲဒီ ကခ်င္ေတာင္ေပၚသားေတြကို၊
စာသင္ေပးမယ့္အစား - နန္းေတာ္က
ငါ့ေခြးကို သင္ပါေတာ့လား” တဲ့ေလ……..။
          ေနာက္တေယာက္ - ကခ်င္ျပည္ကို၊
          တိုင္းမွဴးအုန္းျမင့္ ေရာက္လာေတာ့၊
          ေန႔တေန႔မွာ ‑ ဘိန္းမႈနဲ႕ အခ်ဳပ္က်ေနတဲ့
          အက်ဥ္းသားေတြကို စစ္ေဆးတယ္။
သိတဲ့အတိုင္း- ကခ်င္ေတြၾကီးဘဲေပါ့။
အဲဒီထဲမွာ ရွားရွားပါးပါး
ဗမာေကာင္ေလးနွစ္ေယာက္ ၾကားညႇပ္ေနတယ္။
တိုင္းမွဴးးကေရွ႕ကို ေခၚထုတ္လိုက္တယ္။
          ဘယ္ျပန္ညာျပန္ အားရွိပါးရွိ၊
          ပါးခ် ဆံုးမျပီးေတာ့- ေျပာခ်လိုက္တဲ့စကားက။
          “ အဲဒါမငး္တို႔ အတြက္ မဟုတ္ဘူး။
          ေခြးေတြအတြက္ကြ” ဟိုသတည္း။
                                                                  မေနာေျမ - စိန္
မွတ္ခ်က္။     ။ ကဗ်ာမဟုတ္ေသာ စကားစု